«بازی‌ها، زندگی اجتماعی شکل‌های فرازیستی به خود می‌گیرد که به آن ارزش بیشتری می‌دهد. جامعه با آن بازی ها تفسیر خود را از زندگی و جهان بیان می کند».
بازار به عنوان شکلی از اجتماعی شدن، ما در اطراف بازار معاشرت می کنیم. ارتباطات حول کالاها سازماندهی می شود. ما در اطراف کالاها بازی می کنیم.
ما به اسباب بازی جلیقه ضد گلوله را به عنوان یک کالا بازی نگاه می کنیم. در اطراف بازار بازی می شود، بازار به عنوان یک بازی. بازار به عنوان محل اجتماعی شدن و یادگیری.
یادگیری نمادین و اجتماعی (به معنای اجتماعی شدن، سازگار با سیستم بازار؛ اجتماعی شده = کسانی که می دانند چگونه از قوانین پیروی کنند).خوب یک عمل گرایی بدبینانه این پیشنهادات را مدیریت می کند. عمل گرایی که بسیار فراتر از صرف مصرف گرایی است.
در بازتولید در شیوه تولید فعلی، پویایی نزدیکی بین اسباب بازی و بازی وجود دارد، زیرا مصرف گرایی به طور فزاینده ای خود را به عنوان عرضه کننده اشیاء و همچنین به عنوان عرضه کننده آیین ها مطرح می کند.
همانطور که بعداً خواهیم دید، نه تنها اشیاء مصرفی (اسباب بازی) بلکه و عمدتاً مناسک (بازی) مرتبط با آنها را پیشنهاد می کند که راهنماها، مدل ها، آیین ها و روش های استفاده به آنها متصل است.
شیوه تولید سرمایه‌داری ما، به این معنا که شیوه‌ای است که بر ما مسلط است، شیوه‌ای که خواه ناخواه در آن زندگی می‌کنیم، معمولاً به‌عنوان شیوه‌ای از بازتولید کالاهای مصرفی معین قضاوت می‌شود.
اما این شیوه تولید فقط یک واقعیت اقتصادی نیست. این به خودی خود یک عمل معین عمل، یک شیوه معین زندگی است.
به عنوان راهی که مبتنی بر سلب مالکیت نیروی کار است، امروزه خود به عنوان یک آیین، یک الگو و همچنین یک سازمان مطرح می شود.
شیوه تولید سرمایه داری پوششی نمادین دارد که ما تخیل خود را پیرامون آن و با آن پرورش می دهیم. سرمایه داری مصرفی، به عنوان یک شیوه تولید، با تولید اسباب بازی و بازی، بازنمایی خود را از خود تولید می کند. علاوه بر پیشنهاد نمایندگی خود از جهان.
